İçindekilerden bir kesit:

Devlet Memurlarının Hafta Sonu Tatili

Devlet memurlarının hukuki durumunu düzenleyen 657 sayılı Yasa, memurların haftalık çalışma süresi genel olarak 40 saattir, dedikten sonra, bu süre cumartesi ve pazar günleri tatil olmak üzere düzenlenir, diyor. Devlet memurlarının çalışma süresi haftanın beş gününe bölündüğünde, günlük sekiz saate eşit oluyor.

Ülkemizde 1975 yılına kadar devlet memurları cumartesi çalışırlardı. Bu yarım gün olarak uygulanırdı. Daha önceki dönemlerde cumartesi tam gün mü çalışılırdı, hatırlamıyorum.

Asistanlık dönemimizde cumartesi çalışırdık. Hocalar bize nazari derslerde görev vermedikleri için, biz cumartesileri öğrenciye pratik çalışma adı altında, uygulama dersleri yapardık. Bu dersler nazari derslere oranla daha renkli geçerdi. Ne de olsa, hoca-öğrenci karşılıklı görüş alışverişi içinde, önceden hazırlanmış konularla ilgili çözüm üretmeye çalışırdık.

Konuyu dağıtmadan aslında bu yazıya kitapta neden yer veriyorum, ona gelmeliyim.

Sanırım cumartesini tatil yapmak, bize batıdan gelen bir sonuç. Bu sonucun ülke çıkarlarına uygun olup olmadığı elbette irdelenebilir.

Cumartesi günü tatil yapanlar devlet memurları olunca, onlar açısından konuya yaklaşıldığında, samimi bir bakışla, memurun bundan memnun olacağını düşünmek uygun olur. Devlet memuru her ayki çalışması için devletten maaş adı altında ücretini aldığına göre, cumartesileri de tatil günü sayılınca, maaşta indirim yapılmadığı için, bu memur açısından, en kibar açıklaması ile itiraz etmeyeceği bir sonuçtur.

Fakat kamuda bu çözümle ortaya çıkan işgücü kaybı dikkate alındığında, cumartesi günlerini tatil kapsamına almanın uygun olmayan bir çözüm olduğunu söylemek gerekir. Bu düşüncemi açıklarken yükselen itiraz seslerini duymazdan gelemem elbet. İnsanoğlu egoisttir; önce kendini düşünür. Egoist olmak insanın mayasında vardır ve bunda yadırganacak bir yan da yoktur. Hatta bu konuda şöyle bir değerlendirme de yapılır: Egosu olmayan insanın ruh sağlığından şüphe etmek gerekir.

Benim dile getirmek istediğim, konuya kişi, birey planında bakmak değildir. Önemli olan devletin işgücü ihtiyacıdır. Bunda cumartesi tatilleri ile önemli bir kayıp olduğunda kuşku yoktur.

Ülkemizin kalkınmış, ülke insanının refah içinde yaşadığı bir toplum olmadığı bir gerçektir. Bu nedenle de her alanda çok çalışmak mecburiyetindeyiz. Batılılar bizim gibi ülkelerden söz ederken, önceleri azgelişmiş toplumlar, terimini kullanırlardı. Sonraları bu terim sanırım biraz yaralayıcı bulunduğu için terk edildi, onun yerine gelişmekte olan toplumlar, terimi ön plana çıkarıldı.

Bu noktada bir tespit yapmama izin veriniz: Çalışma süreleri, işgücü yaratma olanakları toplumların sanayileşmelerini tamamlamış olup olmamakla doğrudan orantılıdır. Sanayileşmesini tamamlamış batı toplumları haftalık çalışma sürelerini sınırlandırabilirler; hatta bunlarda süre kısıtlamalarına da gidebilirler. Fakat bizim için resim farklıdır. Sanırım bu konuda da, Osmanlıdan başlayarak batılılaşma hedeflerinde yaptığımız hatayı tekrar ettik.

Bu satırları okuyan herkesin belirtmek istediğim sonucu paylaşmayacaklarından eminim.

Eskiler ne demiş, gerçekler fikirlerin çarpışmasından doğar.

Benim amacım da bir tartışmaya zemin hazırlamaktı yalnızca.