Sayın Rektörüm, rektör yardımcım, rektör danışmanım, dekanlarım, hocalarım, değerli öğrencilerimiz ve çok değerli katılımcılar hepinizi saygı ve sevgiyle selamlıyorum. Bu güzel ve bir o kadar anlamlı etkinliğe katkıda bulunacak olan kıymetli konuşmacılarımıza teşrifleri için çok teşekkür ediyorum. Bu sempozyum şüphesiz çok önemli çünkü engelleri aşmak için atılması gereken çok adım, gidilmesi gereken çok yol var. Bizler, olan sorunlara işaret ederek bunların çözülebilmesi için bir vesile olmayı arzu ediyoruz. Hiç konuşulmayan, üzerinde durulmayan sorunların çözümü için hiçbir şey yapılmayacağının farkındayız. Aslında amacımız bu mütevazi etkinlikle ilginin “engelli ve engelli hakları” konusuna çekilmesini sağlamak, bunu bir nebze olsun başarabilirsek kendimizi çok mutlu sayarız.

Burada kavramsal bir tartışmaya girerek sizleri sıkmak niyetinde değilim ama kavramlar üzerinden sahip olduğumuzu göstermeye çalıştığımız hassasiyetin reelde de olması için gerekenleri yapmaya kendimizden ve şu andan itibaren başlamamız gerektiğini ifade etmek istiyorum. Şöyle ki, olumsuz bir anlamı çağrıştırdığı için sakat ve özürlü gibi kavramları terk edip engelli kavramını kullanmaya başladık. Türk Dil Kurumu sözlüğünde sakat, vücudunda hasta veya eksik bir yanı olan, engelli, özürlü olarak tanımlanmaktadır. Yine aynı sözlükte özürlü; özrü olan, engelli, kusuru olan, defolu anlamlarında kullanılmaktadır. Engelli ise, engeli olan, mânialı şeklinde ifade edilmiştir. Aslında yapılan tanımlara bakıldığında her bir kelimenin birbirine refere ettiği görülmektedir. Ancak toplumca oluşturduğumuz engelleri anlatması açısından, en azından şimdilik “engelli” kavramının daha doğru bir tercih olduğunu düşünüyorum. Kanımca buradaki engel, belirli bir hastalığı olanı işaret etmiyor; diğerleri tarafından engellenen ve sosyal hayatın dışına çıkarılmak istenen kimselere vurgu yapıyor. Aslında engelli denildiğinde ilk akla gelen anlamının aksine “belirli bir özelliği nedeniyle” dışlanan ve önüne engel koyulan herkesi düşünmek gerekiyor. Bu nedenle engelleri aşmak için hayatın her alanını farklılıklara uyumlu olacak şekilde yeniden dizayn etmek zorunluluk arz ediyor. Sokağı, hastaneyi, okulu, üniversiteyi, konser salonunu, tiyatro sahnesini, kütüphaneyi; yani kısaca insanın olduğu her yeri farklılıklarımızı gözeterek restore etmemiz kaçınılmaz görünüyor. Ama şüphesiz en büyük restorasyonu beyinlerimizde, bakış açılarımızda yapmamız gerekiyor. Bizler aslında hepimiz aynıyız, hiçbirimiz şu veya bu fiziksel özelliğimiz, zihinsel yetilerimiz nedeniyle diğerinden üstün değiliz. Sadece yaşamın ve yaşamı paylaştığımız alanların tek tip olamayacağını ve her birimizin farklı şeylere gereksinim duyabileceğini anlamamız ve bunun için yapılması gerekenleri yapmamız yeterli olacaktır.

Bugün buraya gelerek bu sempozyumu onurlandıran herkese bir kez daha en içten teşekkürlerimi iletiyorum. Ve biliyorum ki en akılda kalan, en hoşa giden konuşma, kısa ve vurucu olan konuşmadır. Bu nedenle sözü daha fazla uzatmadan hepinize saygılarımı sunuyor, faydalı bir sempozyum olmasını diliyorum.

Doç. Dr. Sera Reyhani Yüksel

Doğuş Üniversitesi Hukuk Fakültesi

Dekan Yardımcısı