Gebeliğin sonlandırılmasına ilişkin tarihsel sürece bakıldığında dinsel ve ahlaki etkilerin konuya yaklaşımda ağırlıklı bir rol oynadığı görülmektedir^[1]. Kürtaj, yüzyıllar boyunca tartışılmış ve hala tartışılmakta olan bir olgudur; çünkü bir tarafta annenin kendi beden bütünlüğü üzerindeki söz hakkını, yani annenin özel hayatına saygı hakkını; diğer tarafta ise insan yaşamının değerini, dünyaya gelmesi ihtimali olan bir çocuğun yaşam hakkını içermektedir^[2]. Tarihsel sürece bakıldığında insanlığın kürtajı benimsemesinin ve uygulamasının hiç de kolay olmadığı görülmektedir. Kocanın mülkiyet iddiasının hem çocuk hem kadın üzerinde geçerli olduğu dönemlerde kadının sadece kendi iradesiyle gebeliğini sonlandırabilmesi mümkün değilken sonrasında bu hâkimiyetin yerini devlet almıştır. Çocukların devlete ait olduğunun, sosyal ve siyasi anlayışta devlet ya da topluma sağlam vatandaşlar üretme ödevinin varlığının kabul edildiği bu dönemde insanlara bu kapsamda üreme hakkı verilmiş ve gebeliği sonlandırma hakkı engellenmiştir^[3]. Mezopotamya’da Hammurabi Kanunlarında kadına şiddet uygulanması sonucu çocuğun düşmesine neden olanlara para cezası uygulandığı, kısas uygulamasıyla da buna yol açanın çocuğunun öldürüldüğü; İbranilerde gebeliğin sonlandırılması durumunda cezanın, kadının kocası ve hâkimler tarafından belirlendiği ve kadının ölümü halinde buna sebep olanların genellikle ölüm cezasıyla cezalandırıldığı ifade edilmektedir^[4]. Hatta 2500 yıl önce yazılan ve günümüzde bile hekimlik mesleğini icra etmek isteyenlerin okumak ve uymak zorunda olduğu Hipokrat Yemininde gebeliğin sonlandırılması yasaklanmıştır: “Hastalarımın iyileştirilmesinde tüm güç ve düşüncemi onların yararına uyarlayacağım. Benden istense bile, hiç kimseye zehir veremeyecek ya da böyle bir öneride bulunmayacağım. Aynı biçimde, hiçbir kadına çocuğunu düşürecek gereci vermeyeceğim. İnsan yaşamına, ana karnına düştüğü andan başlayarak kesinlikle saygı göstereceğim. Bunları resmen ve açıkça, serbestçe ve namusum üzerine yapmaya and içiyorum”^[5]. Ne var ki Hipokrat’ın gebe bir köleye şöyle söylediği de ifade edilmektedir: “Çocuğu düşürene kadar olduğun yerde zıpla, öyle zıpla ki topukların kalçalarına değsin”. 11. yüzyıldaki kitapta geleneksel bitkisel yöntemler sıralanırken akasyalar, acı elma, nar, sedef otu gibi düşük yaptırıcı bitkilere ilişkin de bir bölüm olması, Hipokrat’ın zamanında bile düşük yaptıracak cerrahi aletler, yöntemler olduğunu göstermektedir^[6]. Platon ve Aristo da gebeliğin sonlandırılmasına olumsuz bakmamıştır; ancak Aristo gebeliğin embriyoda yaşamın henüz başlamadığı ilk zamanlarda sonlandırılmasını uygun bulmuştur^[7]. Roma İmparatorluğunda normal bir tıbbi müdahale olarak algılanan kürtajın, aile planlamasının bir parçası olarak da değerlendirildiği görülmektedir.

19’uncu yüzyıla gelindiğinde kürtaj, ülkelerin ceza hukuklarında yer bulmaya başlar; 20’nci yüzyıla gelindiğinde ise, söz konusu cezaların birçok ülkede hafifletilmesi söz konusu olur. Bu bağlamda 1920’lerde Rusya ve Japonya’da; 1950’lerde ise çoğu Doğu Avrupa ve İskandinav ülkelerinde kürtaja bakış açısı değişiklik göstermiştir. Kürtajın kabul edilebilir olmasında bir diğer etken, Çin örneğinde olduğu gibi, bazı ülkelerde doğum kontrol yöntemlerinin olmayışı olmuştur. 20’nci yüzyılın sonralarına doğru, Çin, nüfus kontrol etme yöntemi olarak kürtajı kullanmıştır; çünkü Çin’de, 20 yaşından önce hamile kalmak ve birden fazla çocuk sahibi olmak yasak olduğundan mevcut gebeliklerin gerektiğinde zorla kürtajla sonlandırılması yaygın bir uygulama halini almıştır^[8].

Tarihsel açıdan farklı dönemlerde kürtaja yaklaşım da farklılık arz etmektedir. Kürtaja ilişkin bakış açısında, ilgili toplumdaki kadın algısı ve kadının erkek karşısında nasıl konumlandırıldığı belirleyici olmaktadır. Kadın, erkeğin sosyal açıdan kendini dışladığı bir alanda çocuk dünyaya getirmek gibi bir ayrıcalığa ama aynı zamanda tehlikeli olabilecek bir ayrıcalığa sahiptir. Nitekim hayat verdiği canlının yaşamasına veya ölmesine karar verebilecek olan kadındır^[9]. Ancak henüz kendisi de çocuk sayılacak yaşta evlendirilen kız çocukları bakımından çocuk sahibi olmaya ya da olmamaya veya mevcut bir gebeliğe son vermeye kimin karar vereceği büyük bir problem olarak durmaktadır. Nitekim kişinin kendi bedeni üzerindeki söz hakkına mı üstünlük tanınacaktır? Yoksa kürtaj gibi önemli bir kararı verebilecek olgunlukta yani işlediği fiilin anlam ve sonucunu idrak edebilecek durumda olmadığı veya böylesi önemli bir konuda tek başına karar veremeyeceği gerekçesiyle mesela babaya da söz hakkı tanınması yoluna mı gidilecektir? Üstelik 6502 Sayılı Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun kapsamında hekimle arasında vekâlet sözleşmesi kurulan hasta bakımından tüketici olma şartı sağlandığından olası tıbbi müdahale hatalarında çocuk gelinlerin ne gibi talepleri olabileceği, tek başlarına talepte bulunup bulunamayacakları da tartışmaya muhtaçtır.